JARE GODY – Wielka NocSŁOWIANSKA NAZWA MARCA TO - BRZEZIEŃMARZEC – BRZEZIEŃ – BRZEMIENNY – BHARANI – BHIRIT - BIRTH NARODZINY ŻYCIAJAR – Rok GODY – czasy (GODziny) PRAWDZIWY NOWY ROKWIARA CZY WIEDZAMARS- MARA MARZANNA – WODA I OGIEŃMAKOSZ i MOKSZA, DYNGUSKonstelacje Marca- Ashwini i Bharani – Mars ,Wenus Pierwsze dni Kwietnia wtedy kiedy kwiaty zaczynaja się otwierać to Krittika - kwiat -świat - świecić - słońce.
Dokładnie. Sama nazwa Jarych Godów wywodzi się z połączenia słów god, co w starosłowiańskim języku oznacza „rok”, i jar, czyli „krzepkość” - Witalność - Wiosenny, ale tym słowem określało się także wiosnę, czyli początek roku wegetacyjnego, gdy wszystko się budzi do życia. Stąd też obrzędy Jarych Godów były związane ze świętowaniem nowego cyklu. Żegnano zimę, którą utożsamiano ze śmiercią, i witano wiosnę, która była nowym życiem.
JARY w znaczeniu 'siany na wiosnę' wywodzi się od prasłowiańskiego przymiotnika *jarъ o znaczeniu 'wiosenny', bezpośrednio związanego z ogólnosłowiańskim rzeczownikiem *jarъ / *jarь / *jaro / *jara 'wiosna' – w dawnej Polsce, od XV w., na wiosnę mówiono też JARZ lub JAR (co zachowało się w niektórych gwarach).
W pismie runicznym naszych przodków normalnością było odczytywanie pisma z obie strony i dzisiaj wydaje się to czymś dziwnym lecz wiedząc to może lepiej zrozumieć i odczytać wręcz odkodować słowa ,które na codzień używamy lecz nie znamy pełnego znaczenia co całkowicie zaburza prawdziwy odbiór powiedział bym więcej wibracje słowa. Celtyckie święto 20-21 marca święto Ostara OSTA-RA zawiera wibrację słońca RA -AR
(początek wiosny, przesilenie wiosenne) .Słowo liter A i R AR zawarte w słowie JAR mówią nam o SŁÓŃCU w Egipcie znanym pod nazwą RA ( np Bóg słońca MIT-RA Mitra ) odwrotność lecz i dzisiaj RA to radiacja promieniowanie związane ze słońcem. Odwrotność słowa JAR to RAJ . Słonce wyznacza cykl roczny dlatego dzisiaj w językach na całym świecie określenie ROK znajdziemy wibracja AR lub RA przykład:
Year -angielski
Jahr- niemiecki
år -duński ,islandzki,norweski
Jaar - holenderski
Jier - fryzyjski
Joer - luksmeburski
Nasze słowo WIOSNA uwzględniając zakodowane informacje w słowie - znajdziemy informacje o czynności NA-WIOS ( NA -WIEŚ - czyli zasiej w tym okresie. Odwrotnością tego znaczenia jest JESIEŃ - NE SIEJ - Nie siej. W sanskrycie Raj-a oznaczało króla, władce bo jak wiemy w astrologi Słonce rządzi domem Lwa - symbolizującego władzę i politykę Króla Lwa :) słowo REX pochodzi z tego samego znaczenia Król (łac. rex)
RAJ-a Radża, radźa (hindi rājā, sanskryt राज rājan – „król”[1], ang. raja[2] lub rajah[3]) – historyczny tytuł władcy państwa na subkontynencie indyjskim władca.
Słowo GODY - HODY oznacza okres czasu i związany jest ze słoncem wyznaczającym czas obrzędowania - cyklu.
год [god] rosyjski
godina chorwacki,bosniacki
bliadhna szkocki ,Gaeic
Hodina - czeski tu wymienność G na H
Jedno i to samo przez tysiące a jednak nie widzimy powiązań z cyklami, astrologia, astronomią - słońcem
Kościół nie chcąc drastycznie lub całkowicie zmienić naszego pradawnego święta aby nie narazić się na bunt zastapił je tym samym znaczeniem pod inną nazwą zmartwychwstanie Chrystusa - symbolizującego Słońce - w Biblii łączenie Chrystusa ze słońcem spotykamy praktycznie wszędzie.„Bo Jahwe Bóg jest słońcem i tarczą” Ps 84:12.
„Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” J 8:12.
Średniowieczni poeci posługują się obrazem słońca i promieni słonecznych dla wyrażenia teologicznej prawdy o jedności i nierozdzielności Trójcy Świętej. W tej analogii słońcem jest Bóg Ojciec, natomiast Chrystus nazwany zostaje „zro dzonym promieniem słońca” („natus solis radius”) bądź też - co podkreśla równość wszystkich osób Boskich- „słońcem ze słońca”(„soldesole’')2 Odnoszone do Chrystusa sformułowania - „słońce prawdziwe”, „światłość ze światłości”, „Bóg zrodzony z Dziewicy” („sol verus”, „lumen de lumine”, „Deus natus de virgine”)21
Mitraizm był religią współdziałającą z astrologią babilońską, gnozą i innymi kultami pogańskimi. Stanowił siłę, której nie można było bagatelizować: „…stara religia nie była w stadium obumierania, wyrosły w jej ramach nowe żywotne czynniki, wzbogacone zwłaszcza przez szeroką infiltrację wierzeń wschodnich. Stanowiła ona siłę, mogącą przez długi czas opierać się nowej wielkiej religii o charakterze uniwersalnym… Religią tą było chrześcijaństwo.” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986,
Mitraizm jest to: „system religijny w starożytnym Iranie wyznający wiarę w Mitrę - boga słońca”(Słownik Języka Polskiego, hasło „mitraizm”).
Wśród elit starożytnego Cesarstwa Rzymskiego i we wojsku, największym uznaniem cieszył się kult boga słońca, Mitry: „…Był identyfikowany z greckim Apollem lub Heliosem.W I wieku kult Mitry (mitraizm) zaczął szerzyć się w Rzymie (mitreum). Jego ślady można odnaleźć m.in. w podziemiach znajdujących się pod obecną bazyliką św. Klemensa (San Clemente). W III i IV wieku mitraizm został włączony do państwowego kanonu religijnego w Rzymie…” (Wikpedia, hasło „Mitra”).
Pisanki
Wiosenne zwyczaje płodności na cześć ISHTAR obejmowały KOLOROWE JAJA, KRÓLIKOWIE, GORĄCE BUŁKI, SŁONECZNE USŁUGI. „Jajko jako symbol płodności i odnowionego życia sięga starożytnych Egipcjan i Persów, którzy również mieli zwyczaj barwienia i jedzenia jajek podczas wiosennego święta przesilenia” Mówiąc o śmierci i zmartwychwstaniu Dionizosa, „Grecja miała coś, co możemy nazwać Wielkim Piątkiem i Niedzielą Wielkanocną na długo przed wydarzeniami w Judei, które rozpowszechniły te dwa doroczne obchody upamiętnienia umierającego i odradzającego się Boga” (Frazer The Golden Bough 7:33 ). „Teraz śmierć i zmartwychwstanie Attisa oficjalnie obchodzono w Rzymie dwudziestego czwartego i dwudziestego piątego marca, przy czym ten ostatni uważano za wiosenną równonoc, a zatem za najwłaściwszy dzień na odrodzenie boga… który miał był martwy ”(Frazer Adonis, Attis, Osiris 1: 306). Jak mówi Frazer: „Podsumowując, KOINCIDENCJA chrześcijanina z festiwalami HEATHEN jest ZBYT BLISKA i ZBYT LICZNA, aby była przypadkowa. Oznaczają KOMPROMIS, który Kościół w godzinie swego triumfu był zmuszony uczynić z jego pokonanymi, ale wciąż niebezpiecznymi rywalami ”(pogaństwo) (Adonis Frazera, Attis, Ozyrys, 1: 310).
Króliki i lilie wielkanocne
KRÓLIK był symbolem płodności, ponieważ szybko się rozmnaża (Encyklika Katolicka 5: 227). Encyklopedia Britannica daje nam więcej wskazówek, dlaczego KRÓLIK kojarzy się z okresem wielkanocnym: „Podobnie jak jajko wielkanocne, Zając wielkanocny przybył do chrześcijaństwa od starożytności. Zając jest kojarzony z księżycem w legendach starożytnego Egiptu i innych ludów .... Przez to, że egipskie słowo oznaczające Zając, „UM”, oznacza również „otwarty” i „okres”, Zając został skojarzony z ideą PERIODYCZNOŚCI, zarówno KSIĘŻYCOWEJ, jak i LUDZKIEJ, a także z początkiem NOWEGO ŻYCIA zarówno w młodym mężczyźnie, jak i młodej kobiecie, a więc symbol PŁODNOŚCI i ODNOWIENIA ŻYCIA. Jako taki Zając został powiązany z Wielkanocą… ”(artykuł Wielkanoc”). Słowo „Lilia”. pochodzi od babilońskiego słowa „Lilu”. Wielkanocna LILIA była PHALLICZNYM symbolem świętym dla ASTARTE (Walker, Woman's Dictionary of Symbols and Sacred Objects, str. 428). Rzymianie nazywali ASTARTE imieniem VENUS. Była boginią MIŁOŚCI. i PŁODNOŚĆ Nasze współczesne słowa „VENEREAL” i „VENEREAL disease” pochodzą od VENUS. WIOSNA, kiedy natura przeżywała swoje ODNOWIENIA.
The Sacred Egg of Heliopolis -symbol słońca i księżyca.
ISHTAR, „królowa niebios”, używając OKRĄGŁYCH opłatków lub „ciastek” podczas komunii (Jer. 44: 17-19; Jer. 7:18), obraz SŁOŃCA. . Krzyż na bułce to litera „T” - inicjał boga SŁOŃCA TAMMUZ. W rzeczywistości jednym ze znaków Mitry był krzyż utworzony przez ekliptykę i niebiański równik . Krzyż otoczony okręgiem jest starożytnym symbolem babilońskiego bóstwa słońca
Po przejęciu całkowitej kontroli nad Kościołem chrześcijańskim, elity Cesarstwa Rzymskiego, w IV wieku, w ramach synkretyzmu religijnego, bogu słońca Mitrze, nadały biblijne imię Jezus Chrystus i wprowadziły cały kult słońca do chrześcijaństwa.
W Biblii mamy do czynienia z kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym rocznice nie występują. Ślad tego widzimy przy ustalaniu Świąt Wielkanocnych, które przypadają każdego roku w innym dniu.
Jednak kalendarz juliański był obciążony błędem. Co, około, 160 lat, rocznica przesuwała się o jeden dzień. I tak zaobserwowano, że Boże Narodzenie nie odbywało się w czasie zimowego przesilenia słonecznego, tak jak powinno się odbywać, mimo tego, że obchodzono je w Wigilię, 24-go grudnia.
To stało się problemem dla Kościoła Powszechnego. W XVI wieku przesunięcie to wynosiło już około 10 dni. Dlatego papież Grzegorz XIII, w roku 1582 przeprowadził reformę kalendarza, który od jego imienia, nazwano kalendarzem gregoriańskim. Aby powrócić do dat ustalonych w Starożytności, musiano 10-ciodniowe opóźnienie skorygować. Zrobiono to tak, że po dniu 4.10.1582, nastąpił dzień 15.10.1582. W ten sposób, przywrócono całą astrologię babilońską, obowiązującą w Starożytności. Prawie cały świat przyjął kalendarz gregoriański, z małymi wyjątkami.
Leonardo da Vinci, genialny astrolog, wynalazca i można by wymieniać długo na obrazie przedstawiającym''Ostatnią Wieczerzę'' zakodował pod postaciami apostołów znaki zodiaku.W tamtych czasach mogło się to okazać niebezpieczne, więc w obawie przed atakami ukrył swój przekaz w rebusie zresztą większość swoich obrazów kodował.
JARE GODY – Wielka Noc JAR – Rok GODY – czasy (Godziny)
WIARA CZY WIEDZA MAKOSZ i MOKSZA, DYNGUS
Zakończenie roku – przywitanie nowego Wielkanoc – święto pogańskie czy katolickie? Czy tylko Jezus zmartwychwstał? Jajka, które według katolicyzmu jest symbolem zmartwychwstanie Jezusa, co oczywiście zostało przejęte od Słowian, którzy od dawna utożsamiali jajka z symbolem życia… Grecy na wiosnę świętowali już odrodzenie boga wegetacji Adonisa, który zginął, jednak powrócił do życia. Podobnie było z bogiem pasterzy Tamuzem, czy bogiem śmierci i odrodzenia Ozyrysem
U Słowian Wiara połączona była integralnie z WIEDZĄ (WEDY) cykli astronomicznych i tak naprawdę chodzi nie tylko o silna tradycję, ale o wzorzec życia – przetrwania. Wiedziano już tysiące lat temu, że dzięki życiu w zgodzie z prawami natury –matki ziemi są wstanie przetrwać i przedłużyć swoje rody. Dlatego też nie możemy mówić tylko i wyłącznie o wierze, lecz o prastarej WIEDZY przekazywanej z pokolenia na pokolenie.
Wielka Noc.Witaj Nowe, Odejdź StareMy palimy Ognia Jare! Równonoc Wiosenna jest jednym z najważniejszych Słowiańskich Świąt, początkuje kilkudniowy cykl obrządków związanych z nadejściem Wiosny. W wielkim skrócie Jare Święto to czczenie płodności, życia i narodzin. Wiosna sama w sobie to nie tyko obudzenie się do życia Ziemi, Matki Mokoszy, ale i również ludzi, którzy po zimowej bezczynności znów mogą oddać się pracy.Jare Gody to czas, któremu towarzyszy wiele obrzędów i rytuałów mających na celu sprowadzenie życiodajnych sił, co zaowocuje urodzajem, dobrymi plonami, ale także zdrowiem, szczęściem i powodzeniem w życiu. Jednym z najbardziej znanych elementów Jarego Święta, który przetrwał do czasów współczesnych, jest topienie Marzanny (Mory, Moreny). Do dziś dzieciaki w szkole o robią. A popularny śmigus-dyngus? Woda ma wszak właściwości zapładniające i oczyszczające co nasi Przodkowie starali się wykorzystać oblewając panny wodą, natomiast chłopcy byli uderzani wierzbowymi witkami co wypędzało z nich zastanie zimowe i gnuśnośćRok Słowian zaczynał się wiosną, a kończył wraz z lutymJare święto to starosłowiańskie święto poświęcone Matce Ziemi i jej płodności, związane z równonocą wiosenną (20/21 marca). Wielkanoc obchodzona w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca przejęła obrzędy święta Jare pozostawiając na dzień równonocy tylko topienie Marzan(n)y (Mory, Mareny, Śmierciuchy) – starosłowiańskiej bogini zimy i śmierci. Imię Marzanna wywodzi się z indoeuropejskiego mar-, mor- czyli śmierć.
Święto Jare zaczynało się od generalnych porządków, wietrzenia ubrań, pościeli i wypędzania zimy z domostw. W wigilię równonocy ludzie zbierali się na placach głównych wiosek, gdzie wśród tańców, śmiechów, zabaw i niemożebnego hałasu czynionego wszystkim, co się do tego nadać mogło, starano się odstraszyć zimę, a z drugiej strony obudzić leniwego Perkuna, boga błyskawic, który owinięty w zimowe pierzyny nijak nie chciał się zabrać do aktu miłosnego z Matką Ziemią. A jak bez zapłodnienia Ziemi ziarno w jej łono siać? Ewidentnym dowodem spełnienia boskiej miłości był pierwszy piorun pojawiający się na wiosnę. Przed tym znakiem nie wolno było rozpocząć prac polowych.
Jare święto to starosłowiańskie święto poświęcone Matce Ziemi i jej płodności, związane z równonocą wiosenną (20/21 marca). Wielkanoc obchodzona w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca przejęła obrzędy święta Jare pozostawiając na dzień równonocy tylko topienie Marzan(n)y (Mory, Mareny, Śmierciuchy) – starosłowiańskiej bogini zimy i śmierci. Imię Marzanna wywodzi się z indoeuropejskiego mar-, mor- czyli śmierć.Najbardziej powszechnym zwyczajem było w tym dniu topienie lub palenie słomianej kukły zwanej Marzanną (Marzanna, Marena lub Mara – Córka Czarnogłowa i Białobogi.
MARZANNA -Mar woda Mara Nocna - okres ciemności i zimna jest żegnany podpaleniem i wrzuceniem do wody -mamy tu dwa żywioły -znak ryb okres marca to woda i zaczyna sie okres Ognia-SŁOŃCA
Sprowadza starość i rządzi wszystkim co się ze starością wiąże, a zwłaszcza zapominaniem o rzeczach i sprawach jak też zapominaniem o ludziach starych i pogrążaniem ich w samotności. Powoduje rozkład i powolne obumieranie, ale nie śmierć. Stan jaki wywołuje to martwota, zamieranie i marnienie. Bogini Morana-Marzanna, Marza, Mora, Królowa Śniegu – Pani Starości i Zapomnienia, Władczyni Niemocy i Pani Rozkładu).
Po przepędzeniu w ten sposób zimy następowało uroczyste powitanie wiosny. Rozpalano ogniska, szukano wierzbowych gałązek pokrytych baziami, malowano jajka symbol płodności i budzącego się życia. Po wieczornej uczcie zakopywano resztki jedzenia, aby w ten sposób zwiększyć płodność ziemi. W niektórych regionach kończono uroczystości barwnym korowodem, który miał przyspieszyć nadejście pierwszej burzy, wierzono bowiem, że do prac polowych można przystąpić dopiero wtedy, gdy Perun połączy się z Matką Ziemią.
Dzień po Jarym Święcie obchodzono Śmigus-Dyngus. Bito się wówczas wierzbowymi witkami i oblewano wodą. Było to symboliczne oczyszczanie z brudu i chorób przed nadchodzącą wiosną.
Zdobione jajka toczono po grobach zmarłych, aby zapewnić im zmartwychwstanie, później jajka te rozdawano biednym. Liczne ślady skorup naczyń znajdowanych przy grobach świadczą o tym, że Słowianie mieli zwyczaj konsumowania posiłków na grobach zmarłych. A właśnie okres Wielkanocy to tradycyjny czas u Słowian poświęcony zmarłym. Wieczorem w drugi dzień świąt udawano się na groby zmarłych, aby spożyć z nimi posiłek.MAKOSZ Bogini WODY płodność i przeznaczenia
Mokosz wymieniana jest m.in. w " Powieści lat minionych " wśród bogów, którym władca ruski Włodzimierz wystawił w Kijowie posągi, zaś z owego tzw. "panteonu Włodzimierzowego", wyłącznie ona przetrwała w pamięci ludu aż do XIX wieku. Do niedawna Mokosz znana była ludowi słowiańskiemu jako demon, którego pole działania skupiało się wokół domu. W folklorze północno ruskim opiekowała się strzyżeniem owiec i przędzeniem, wiązana powszechnie z pracami kobiet. Jako bóstwo żeńskie, rzeczywiście pozostała najdłużej w pamięci kobiet, ale wcześniej czczona była przez wszystkich, jako żeński aspekt porządku kosmicznego.Jej imię posiada związek z rdzeniem "mok-", tak jak "mokry", "moczyć", ale wskazywano również na etymologię sanskrycką od "makha" - "szlachetny, bogaty". Czy obie etymologie muszą się jednak wzajemnie wykluczać? Przecież istnieje silne skojarzenie kulturowe wilgoci z dostatkiem.Mokosz jest pozostałością kultu Matki Ziemi, który był bardzo silny wśród ludów rolniczych. Mokosz, więc przedstawia się jako " mat? syraja zemlja " - ziemię wilgotną. Posiada to oczywiste odniesienie do kobiet w związku z ich płciowością. Ziemię więc - bardzo często zwaną świętą - otacza szereg tabu, jak np. zakaz bicia jej, orania, wbijania pali, itp. przed świętem wiosny, jest ona bowiem wówczas ciężarna, bowiem niedługo zacznie rodzić nowe życie. W takich przypadkach lud mawiał: "kto ziemię bije, ten bije po brzuchu matkę swoją na tamtym świecie". Nawet upadek na ziemię jest dla niej wówczas obrazą, która może zostać ukarana złamaniem kości, lub zwichnięciem, należy więc świętą ziemię przeprosić. Zakaz dotyczy też rwania trawy, bowiem "kto trawę skubie czy rwie, ten rwie swojej matce włosy". Często też o ziemi wyrażał się lud jako o bogatej. (przykłady powiedzeń za Moszyńskim) Skojarzenie ziemi, która rodzi płody rolne z kobiecą płodnością jest tak silne, że odbywano stosunki płciowe na zaoranej ziemi, aby wzmocnić jej płodność, a bywało nawet, iż ciągnięto kobietę za nogi po zaoranym polu, tak by dochodziło do kontaktu jej sromu ze skojarzoną z nim skibą.W związku z tym nie dziwi skojarzenie Mokoszy z płciowością, lub nawet przewiną seksualną, skoro w " Kazaniu o tym jak się poganie bałwanom kłaniali " jest mowa, iż Słowianie " i Mokosz czczą i malakija, to jest onanię bardzo czczą, to jest bujkimi ". Niektórzy badacze utożsamiali więc Mokosz z Wenerą, ale Brückner zauważył, iż z tekstu wynika, że Mokosz i "malakija" (kiła) to dwie odróżnione rzeczy. Sąsiedztwo jednak pozostaje.
Ukraińska etnograf Halina Łozko upatruje też w Mokoszy odbicia jeszcze starszego kultu wody, pod postacią Diany, będącą Matką-Wodą. Imię tej bogini przetrwać miało jako pospolite określenie wody, widoczne w nazwach rzek Don czy DunajJAR JARE JARYDawni Słowianie nazywali tak ‘rok’, a następnie ‘porę roku’, od której zaczynano liczyć ‘początek roku’, czyli ‘wiosnę’ (pisałem kiedyś o tym). Jar ‒ ‘pora wiosenną, siew wiosenny’ ‒ tak mówiono i pisano. Posługiwano się określeniami jare zboże, jara roślina, czyli ‘coś, co było siane na jarze, tzn. na wiosnę i jeszcze w tym samym roku zebrane’.Był również w użyciu rzeczownik jarzyna, jednak rozumiano go inaczej niż obecnie. Otóż jarzyna oznaczała ‘jarą roślinę do jedzenia, którą siało się lub sadziło wiosną’ w przeciwieństwie do oziminy, czyli ‘zboża sianego późną jesienią czy rośliny sadzonej przed zimą’.
Kiedy Adam Mickiewicz pisał w „Panu Tadeuszu”: Jeszcze na pniu stoi zboże i mnóstwo sznurów chłopskiej nie zżętej jarzyny, to właśnie ową jarzynę rozumiał jako ‘roślinę jarą’, a nie tak jak my teraz.Dziś słowem jarzyna określa się ‘część jadalną rośliny warzywnej” i mówiąc tak, nikt się nie zastanawia czy chodzi o roślinę sianą na wiosnę czy o innej porze roku. Po prostu jarzyna stała się synonimem wyrazu warzywo. Ale, uwaga, pierwotnie i wyraz warzywo rozumiano inaczej. Znaczył on: ‘to, co zostało ugotowane, czyli uwarzone’ (od czasownika warzyć ‘gotować’).Nasi przodkowie byli więc, jak widać, niezwykle skrupulatni i precyzyjni, wypowiadali się klarownie: jarzyną nazywali ‘roślinę jadalną, surową sadzoną na wiosnę’, warzywem zaś ‒ ‘roślinę jadalną, np. marchew, kapusta, pasternak, rzepa’. Inaczej mówiąc – marchew w stanie surowym była jarzyną, ale ugotowana – warzywem.
Dopiero później znaczenie obydwu słów (jarzyna i warzywo) naszło na siebie, warzywo zaczęło oznaczać także ‘roślinę jadaną w stanie surowym’, jarzyna zaś – w ogóle ‘wszelkie rośliny jadalne bez względu na to, kiedy były siane’.Co zrozumiałe, ze słowem jar w omawianym znaczeniu łączą się wyrazy jarski i jarosz. Pierwszy znaczy ‘bezmięsny, roślinno-nabiałowy’, jarosz to ‘ktoś, kto odżywia się wyłącznie jarzynami i nabiałem; wegetarianin’.Dodam na koniec, że istnieje jeszcze w polszczyźnie powiedzenie stary, ale jary.
Czy człon jary ma tu coś wspólnego z przymiotnikiem jary pochodzącym od słowa jar (np. zboże jare, czyli siane na wiosnę’)? Trochę tak… Należy go wprawdzie łączyć z czasownikiem jarzyć się (‘świecić blaskiem; płonąć barwami; błyszczeć, lśnić’), jednak to zwykle dzieje się na wiosnę. Ponieważ wtedy człowiek nabiera ochoty do życia, ma więcej sił i witalności, z czasem przymiotnik jary zaczął znaczyć ‘energiczny, aktywny’ i wszedł do frazeologizmu stary, ale jary. Mówi się tak czasem obrazowo o kimś, kto nie jest już pierwszej młodości, ale wciąż pozostaje w dobrej kondycji, ma krzepę, bo uprawia rekreacyjnie sport i w ogóle jest pozytywnie nastawiony do świata.
W ISTOCIE JEST TO WIARA WYNIKAJĄCA Z WIEDZY Czyli, o tym jak powstały wszystkie religie nazywane objawionymi, w oparciu o wiedzę (nie o wiarę) Słowiańskich Czcicieli Niebios Gwiaździstych. Obrzędy Czcicieli Niebios Gwiaździstych w postaci Wielkich Misteriów odbywały się na całej Ziemi. Działo się tak w Sumerze, Babilonie, Wielkim Zimbabwe, w Krainach Kusz, Wawat, Górnym i Dolnym Egipcie. Obrzędy ku czci Niebios Gwiaździstych, odbywały się na terenie całej Ameryki tak południowej, środkowej jak i północnej. Cała Azja to też Czciciele Niebios, tak Chiny jak i Indie. Twórcami tego wszystkiego z czym się stykamy szukając w historii jest Naszym Słowiańskim dziedzictwem. Olbrzymie budowle starożytności są wielkimi kalendarzami astronomicznymi za pomocą których bardzo dokładnie określano położenie Ziemi względem Niebios Gwiaździstych.Nosicielami zdobyczy kultury była i jest haplogrupa R –Y DNA, zamieszkująca obecnie w największym nasyceniu Sarmatię Azjatikę i Sarmatię EuropęDODOLA-DOLA - DYNGUSPostacie-wcielenia (równe miana): Dodola, Niedola i Odola. Pierwsze z tych jej wcieleń oznacza Dobrą Dolę, drugie Złą Dolę a trzecie Odmianę, czyli Dolę Zmienną.Inne nazwania jej osoby (przydomki): W języku bułgarskim jej imię brzmi Dudula, Didiula, w serbskim Dodolica, Dodola, w chorwackim Duduleica, Dudilasz, w albańskim Dudule, w rumuńskim Diodóla, Dindiul, w polskim Dola. W litewskim zachował się przydomek Dundulis – „Łoskot Gromu”, w łotewskim zaś określenie Dudina perkuonins. W języku i tradycji Załabian, Drzewian i Łużyczan – Dunder, a w języku Ślązaków i Małopolan – Dyngus – Pani Doli Człowieczej, Pani Dająca – czyli Dodająca, lub Pani Niedająca – czyli Odbierająca, albo Pani Oddająca – czyli OdmieniającaPrzedrostek KOB staro staro Polski oraz w Sanskrycie oznaczenie czegoś co się przeplata stąd KOBIAŁKA, KOSZYK, KOBRA, KOBIERZECOczywiście oba słowa i Bóg/Boh i Got/God/Goth są od słowiańskie i występują też u Germanów.• God od polskiego: Godzić, Godzina, Pogodny, Godny, Pogoda, Gad, Gadać, Hodować w Hej Kolęda, KolędaPojęcia “Gotyk na dotyk”, “Pismo Gotyckie” czy “Architektura Gotycka” nawiązują do naszych przodków, a nie jakichś Germanów. Proszę sobie zobaczyć, jak wygląda “pismo gotyckie” … jest to właśnie alfabet łaciński zapisany za pomocą przyrządów do RYCIA (a nie odręcznie – stąd pismo jest “ostre” i “kwadratowe”)!
Jak widzimy stare święta i obrzędy na całym świecie związane były z cyklami i wędrówką słońca i trudno dziś stwierdzić kto to zapoczątkował - wszystko przemawia za globalną wspólną jedną wielka rodziną ludzkości ,której wiedza została podzielona podobnie jak pomieszanie języków.