Tym razem trochę cytatów z Biblii, gdzie często występuje nazwa Lechia – Lechici.
Filistyni to Prasłowianie co wykazały ostatnie badanie
DNA - Ludy morza Bahr powędrowały do Afryki północnej i Azji po kataklizmie –
ochłodzeniu klimatu, który zmusił naszych
przodków do przemieszczenia się w cieplejsze regiony kilka tysięcy lat temu.
Lechia występuje także w Biblii. Ma już min. 3000 lat.
Księga Sędziów 15:9
„Wtedy Filistyni wyruszyli i rozbili swoje namioty w Judzie, a robiąc wypady, docierali aż do Lechii. (10) Pytali ich mieszkańcy Judy: Dlaczego nas atakujecie? A oni odpowiedzieli: Przyszliśmy, żeby pojmać Samsona i postąpić z nim tak, jak on postąpił z nami. (11) Wtedy około trzech tysięcy mieszkańców Judy udało się do jaskini skalnej w Etam i powiedziało Samsonowi: Czy ty nie wiesz, że Filistyni teraz nami rządzą? Coś ty zrobił? A on odpowiedział: Postąpiłem z nimi tak jak oni ze mną. A oni na to: (12) Przychodzimy, żeby cię związać i oddać w ręce Filistynów. Rzekł im Samson: Przysięgnijcie mi tylko, że nie zamierzacie mnie zabić.
(13) Odpowiedzieli mu: Nie, chcemy cię tylko obezwładnić i oddać w ich ręce, ale nie zamierzamy cię zabijać. I związawszy go dwoma nowymi powrozami, wyprowadzili go z jaskini skalnej. (14) Kiedy przybył do Lechii, Filistyni na jego widok zaczęli wznosić radosne okrzyki. Wtedy duch Boga zawładnął nim, a powrozy, którymi był skrępowany, stały się nagle jak spalone włókna lniane i opadły z jego ramion.
(15) Znalazłszy szczękę oślą, jeszcze świeżą, chwycił ją i zabił tysiąc mężów. (16) I powiedział Samson: Przebiłem ich oślą szczęką, oślą szczęką zabiłem ich tysiąc. (17) Wypowiedziawszy te słowa, odrzucił oślą szczękę, a miejsce owo nazwano Ramat-Lechi.
(18) Kiedy zaczął odczuwać pragnienie, modlił się tak
do Boga: Poprzez ręce twojego sługi Ty sam dokonałeś tego dzieła ocalenia. Czyż
dopuścisz, żebym teraz skonał z pragnienia albo dostał się w ręce tych
nieobrzezańców? (19) I rozwarł Bóg szczelinę, która się znajdowała w skale w Lechii, i
wypłynęła z niej woda. Kiedy Samson ugasił pragnienie, ożywił się i nabrał
nowych sił. Dlatego nazywa się to źródło: En-Hakkore [to znaczy: źródło
Powołującego]. Bije ono do dnia dzisiejszego w Lechii. (20)
Był Samson sędzią w Izraelu za czasów filistyńskich przez dwadzieścia lat”.
Weź Stary Testament i sprawdź sam.
Wszystkie antyczne mapy zachodnie pokazują Europe podzieloną między dwa mocarstwa.
Cesarstwo Rzymskie i Imperium Lechitów w którego skład
wchodziły słowiańskie plemiona: Wandali, Wenetów, Gotów, Polan, Alanów Sarmatów
i Scytów.
Thietmar-X wiek, Prokosz-X w, Gall – XII w, Helmold – XII w, Cholewa – XIII w,
Kadłubek-XIII w, Boguchwał-XIII w, Dzierżwa-XIV w, Jan Długosz-XV w, Kromer-XVI
w, Naruszewicz-XVIII i wielu innych zagranicznych kronikarzy antycznych
jednoznacznie twierdzi, że LECHIA to antyczna nazwa Polski sprzed chrztu w 966
r.
Nazwy Polski (Lechia) używane przez obcych kronikarzy to: perskie-Lachestan,
litewskie-Lenkija, tureckie-Lehistan, ormiańskie-Lehastan,
węgierskie-Lengyelország.
Polaków nazywano wszędzie Lechitami: tureckie Lehce, ruskie Lachy, węgierskie
Lengyel, rumuńskie Leah, Ledianin u Serbów. Podobnie jak słowo Laszka (obecnie
znane jako laska) oznaczało nic innego jak Polka.
Sami Polacy od najdawniejszych czasów nazywali siebie Lechitami.
Słowo „Polacy” użyto dopiero po raz pierwszy w XV wieku,
wcześniej używano „Polanie” w łacińskiej formie Polani, Poleni, Polonii, które
pojawiło się po raz pierwszy na przełomie X i XI wieku w żywocie starszym św.
Wojciecha, prawdopodobnie spisanym w Rzymie między 999 a 1001 rokiem.
Polonia (Polska) to katolicka/łacińska nazwa naszego kraju. Co ciekawe, że w
innych ościennych językach np. czeskie – lech znaczy pan, wielmoża, czyli
Polacy (Lechici) zwani byli przez swoich sąsiadów Panami, wolnymi ludźmi,
szlachetnie urodzonymi.
Starożytna nazwa grecka naszego Państwa to Lachia (kraj Panów/Wybranych).
W Sanskrycie Lech oznacza tyle, co: pan, władca, król, pasterz czy bóg.
Lechistan to państwo panów lub państwo bogów lub państwo pasterzy. Po persku do
dzisiaj słowo Lah oznacza pana, boga i pasterza.
Nazwa Lechia jest dobrze udokumentowana przez historyków i mapy. A fakt, że
opisywali nas historycy z innych krajów i tworzyli mapy jest nie do podważenia
i jasno wskazuje, że Lechia to dawna nazwa Polski, która trwała od ponad 2000
lat lub więcej przed Chrztem 996 r.
Kolejne przełomowe odkrycie nauki rozdziera zasłonę kłamstwa wokół słowiańskiej, a więc i polskiej historii. Starożytne inskrypcje z izraelskiego Aszkelonu każą na nowo odczytywać nie tylko oficjalną historię, ale i biblię. Okazało się, że biblijni Filistyni byli Słowianami. Umieli pisać, budować domy i żeglować zanim żydowscy koczownicy opuścili pustynie.
Nieoceniony krzewiciel Słowiańszczyzny Czesław Białczyński na swoim blogu upowszechnił kapitalny wpis z renomowanej strony Scientific Research An Academic Publisher. Relacjonuje on odszyfrowanie przez Giancarlo T. Tomezzoliego i Reinhardta S. Steina inskrypcji z ceramiki filistyńskiej wykopanej w południowo izraelskim mieście Aszkelon. Na glinianych zabytkach z około 1200 r. p.n.e. naukowcy znaleźli napis, który odczytali używając słowiańskiego słownictwa. Na tej podstawie wydali sensacyjne oświadczenie: „(…) the Philistines of the ancient Ashkelon, or the Philistines in general, was a Proto-Slavic tribe or people which spoke a non-survived Proto-Slavic language, which settled in the south part of present Israel in the Iron Age, i.e. well before the VII century A.D. generally accepted period of the Slavs arrival in Eastern Europe.”
Nauczyciele Narodu Wybranego
Do pełnego zrozumienia wagi tego odkrycia warto
przypomnieć kim byli Filistyni, o których teraz wiemy, że ich ojczystym
językiem był słowiański.
Zamieszkiwali w starożytności ziemie południowego wybrzeża Kanaanu położone na
zachód od Judei. Zaliczali się oni do tzw. Ludów Morza, które na przełomie XIII
i XII w. p.n.e. uderzyły na Egipt. Część z nich osiedliła się na terenie
Kanaanu. Od nazwy tego ludu, w hebrajskim brzmieniu – plisztim, pochodzi nazwa
Palestyna.
Ludność filistyńska, w przeciwieństwie do pustynnych Hebrajczyków, była
obeznana z żeglarstwem. W porównaniu z niepiśmiennymi nomadami operowała pismem
podobnym do linearnego A, wywodzącego się ze starosłowiańskiego pisma Vinča.
Biblia mówi o istnieniu wśród Filistynów zorganizowanej warstwy kapłańskiej, a
także wróżbitów. Do czasów Dawida króla żydowskiego, Filistyni byli rządzeni
kolegialnie przez zgromadzenie książąt. Później funkcję tę spełniali królowie
pięciu głównych miast. Według biblii, zgromadzenie takich władców zwoływał lud.
W czasach biblijnych, Filistyni mieli monopol na kucie żelaza. Budowali
świątynie, mogące pomieścić do 3 tys. wiernych. Czcili m.in. boginię
Isztar/Astarte, której święto – podobnie jak starosłowiańskiej Kostromy /
Ostary – wypadało na początek wiosny. Towarzyszył mu kult płodności, której
symbolem było jajko.
Filistyni, w odróżnieniu od żydowskich i arabskich
nomadów, uprawiali ziemię i budowali domy. Konstruowali też pełnomorskie
łodzie, o czym Judejczycy nie mieli pojęcia w tamtych czasach. Domostwa
filistyńskie miały kształt prostokąta lub kwadratu i posiadały wewnętrzny,
zadaszony dziedziniec. Ściany zbudowane były z cegły, a dach wznosił się na
drewnianych słupach osadzonych na bazach z nieobrobionego kamienia. W centrum
dziedzińca znajdowały się otoczone otynkowanym murem paleniska, nieznane
miejscowym, natomiast niezbędne w budownictwie słowiańskim.
Filistyni posługiwali się rydwanami bojowymi oraz żelaznym i brązowym
uzbrojeniem. Relief z Medinet Habu przedstawia wojownika filistyńskiego
uzbrojonego w dwa oszczepy i miecz. Miał hełm z pióropuszem i lekki puklerz.
Źródła biblijne wspominają również o filistyńskich łucznikach i jeździe.
Goliat, opisywany przez Biblię wojownik filistyński, miał być uzbrojony w
ciężką włócznię o żelaznym grocie, wykonany z brązu zakrzywiony nóż, hełm,
pancerz łuskowy i nagolenniki z tego samego metalu, a także tarczę.
Skąd ich ród?
Chociaż Filistyni nie pochodzili z Bliskiego Wschodu, to na terenie obecnego państwa Izrael byli wcześniej od przodków dzisiejszych Żydów. Filistyni przybili do południowych brzegów Morza Śródziemnego w fali Ludów Morza. Odkrycie Tomezzoliego i Steina potwierdza ostatecznie teorię, która określa te plemiona jako słowiańskie. Na blogu kryształowywszechswiat.blogspot.de już w czerwcu pojawił się wpis analizujący reliefy z Medinet Habu pod tym kątem. Autor tej analizy zauważył: „Zastanawiające jest to, że „polscy” historycy ignorują te zależności kompletnie, posuwając się nawet do kłamstw na temat rozprzestrzenienia technik metalurgicznych w Europie i z uporem maniaka sugerując prymat bliskowschodniej „kolebki cywilizacyjnej”.
Logicznie wywodząc, należy umiejscowić kolebkę Ludów Morza tam, gdzie kolebka Słowian. W basenie Dunaju, skąd cywilizacja rozeszła się we wszystkie strony Euroazji. Wcześniej zaczęła rozwijać się na ziemiach dzisiejszej Polski, Niemiec, Czech, Słowacji i Ukrainy. Następnie opanowała północne Włochy i południowe Bałkany, z których nad Nil i Kanaan było już blisko.