Bóg jest kobietą - prowokacyjnie użyłem takiego tytułu abyście mogli  poczuć w sobie to zdziwnie i sprzeczność ?jutro Dzień Kobiet i szkoda ,że to tylko jeden dzień z 365.

 to stwierdzenie czy  koncepcja Boga jako kobiety może być trudne dla wielu ludzi, którzy przyzwyczaili się do myślenia o Bogu w kontekście męskości. Juz sam ten fakt świadczy o tym ,że w naszym świecie przeważa patriarchat i brakuje równowagi.

Idea, że Bóg jest kobietą, jest tematem, który pojawił się w wielu kulturach i wierzeniach na przestrzeni wieków. W niektórych społecznościach, Bóg matka była uważana za pierwotną boską istotę, która urodziła świat i wszystkie stworzenia. W innych kulturach, Bogini była postrzegana jako władczyni ziemi, płodności, życia i śmierci.

Wierzenia te mają swoje źródła w mitach i legendach, które powstały wiele tysięcy lat temu. Jednym z najbardziej znanych przykładów jest mit o bogini Isztar, która była uważana za królową nieba i ziemi oraz boginię miłości i płodności. Inne przykłady to bogini Atena, uważana za patronkę mądrości i wojny, i bogini Matka Ziemia, uważana za władczynię natury i płodności.

Archeologiczne artefakty sugerują, że we wszystkich społeczeństwach neolitycznych i wczesnochalcolitycznych Boska Przodkini, znana powszechnie przez większość piszących jako Matka Bogów, była czczona jako najwyższa bóstwo. Dostarczała ona nie tylko ludzkie życie, ale także kontrolowalne źródła pożywienia. C. Dawson, pisząc w 1928 roku, przypuszczał, że „Najwcześniejsze rolnictwo musiało powstać wokół sanktuariów Matki Bogów, które stały się centrami społeczno-gospodarczymi, a także świętymi miejscami i zarodkami przyszłych miast”. W. Schmidt, cytowany przez Josepha Campbella w Mitologii prymitywnej, mówi o tych wczesnych kulturach: „Tutaj to kobiety okazały się najwyższe; nie tylko były nosicielkami dzieci, ale także głównymi producentkami żywności. Realizując, że ziemię można uprawiać, a nie tylko zbierać plony, uczyniły ją cenną i stały się jej posiadaczami. Wygrały więc zarówno ekonomiczną, jak i społeczną władzę i prestiż”. Hawkes w 1963 roku dodał, że „jest wszelkie powody, by przypuszczać, że w warunkach pierwotnego neolitu dominowała nadal prawo macierzyństwa i system klanowy, a ziemia zwykle przechodziła przez linię żeńską”. Chociaż na początku Bogini wydaje się panować sama, w nieznanym jeszcze momencie czasu nabyła syna lub brata (w zależności od położenia geograficznego), który był również Jej kochankiem i małżonkiem. Znany jest on poprzez symbolikę najwcześniejszych okresów historycznych i zwykle uważany jest za część kobiety religii z czasów o wiele wcześniejszych. Profesor E. O. James pisze: „Niezależnie od tego, czy to odzwierciedla prymitywny system matriarchalnej organizacji społecznej, co wcale nie jest mało prawdopodobne, fakt pozostaje taki, że Bogini początkowo miała pierwszeństwo nad młodym Bogiem, z którym była związana jako jego matka, mąż lub kochanka”. To właśnie młodzieńca symbolizowała rola mężczyzny w sakralnym corocznym związku płciowym z Boginią. (Ten rytuał znany jest z czasów historycznych, ale zwykle uważa się, że znano go już w okresie neolitycznym tej religii.) Znany pod różnymi nazwami w różnych językach.

Bardzo ważne jest, aby zrozumieć, jak dalece sięgała i jak ogromna była siła i wpływ tej religii. Zdaniem poety i mitologa Roberta Gravesa: „Cała neolityczna Europa, o czym można wnioskować z ocalałych artefaktów i mitów, miała wyjątkowo jednorodny system idei religijnych oparty na wielu tytułach Matki Bogini, która była znana także w Syrii i Libii... Wielka Bogini była uważana za nieśmiertelną, niezmienną, wszechmocną, a koncepcja ojcostwa jeszcze nie została wprowadzona do myśli religijnej”. Ta sama religia, o której mówi Graves, istniała nawet wcześniej w dzisiejszych Iraku, Iranie, Indiach, Arabii Saudyjskiej, Libanie, Jordanii, Izraelu (Palestynie), Egipcie, Synaju, Libii, Syrii, Turcji, Grecji i Włoszech, a także na dużych wyspiarskich kulturach Krety, Cypru, Malty, Sycylii i Sardynii. Istniały także przypadki takiego samego kultu w neolicie Europy, który rozpoczął się około 3000 r. p.n.e. Tuatha de Danaan wywodzili swoje pochodzenie od Bogini, którą przywieźli ze sobą na Irlandię, długo przed przybyciem kultury rzymskiej. Celtowie, którzy teraz stanowią główną część populacji Irlandii, Szkocji, Walii i Bretanii, byli znani Rzymianom jako Galowie. Wiadomo, że wysyłali kapłanów na święto Bogini Cybele w Pessinus w Anatolii w II wieku p.n.e. A dowody rzeźb w Carnac i świątyniach Galii w Chartres i Mont St. Michel we Francji sugerują, że te miejsca były kiedyś miejscami kultu Wielkiej Bogini.

Bogini Dana 

Dana była jedną z najważniejszych bogiń w słowiańskiej mitologii. Jej kult rozciągał się na terenach dzisiejszej Polski, Czech, Słowacji, Ukrainy i Białorusi. Istnieje wiele hipotez na temat pochodzenia i znaczenia imienia bogini, ale nie ma pewności co do jego dokładnego znaczenia.

W mitologii słowiańskiej Dana była boginią miłości, płodności, wody, natury i lasów. Była również opiekunką sztuki, wiedzy i magii. Często przedstawiano ją jako piękną kobietę o długich włosach, z warkoczami splecionymi z wężów lub jako postać z łabędzimi skrzydłami. Niekiedy miała również atrybuty w postaci bóstw słowiańskich, takich jak Perun czy Veles.

Powiązania z kulturami związanymi z Dana są liczne. Na przykład, w mitologii celtyckiej, Danu była boginią wody i matką bogów, a w mitologii indyjskiej, Danu była demonką wody i matką Daityas. Wymienienie tylko kilku krajów i kultur, w których Dana miała swoje odpowiedniki, pokazuje jej uniwersalność i znaczenie.

Tuatha de Danaan to starożytna legendarne ludzie z mitologii irlandzkiej. Wierzyli oni w bogów i boginie, a ich pantheon obejmował wiele istot, takich jak Dana, Lugh, Brigid, Morrigan, Aengus i wielu innych. Jednakże, zgodnie z tradycyjnymi opowieściami, to Dana była uważana za najważniejszą boginię Tuatha de Danaan. Była ona opisywana jako matka ludzkości i opiekunka natury.

Według legend Tuatha de Danaan, energia Bogini była kluczowa dla stworzenia i podtrzymania życia na Ziemi. Dana była postrzegana jako istota o wspaniałej mocy twórczej, która rządziła cyklami natury i wpływała na losy ludzi. Jej energia była utożsamiana z ziemią, wodą, powietrzem i ogniem, a jej obecność była uważana za kluczową dla równowagi i harmonii w świecie.

Wedyjskie pochodzenie Europejczyków: dzieci Danu

Ten artykuł pokazuje, jak wczesne indoeuropejskie języki w Europie, takie jak Celtowie, Słowianie, Grecy i Scytowie, były prawdopodobnie oparte na wedyjskim ludzie zwanym Danavas lub Sudanavas (dobrzy Danavas) i połączone z kulturą wedyjską i jej wpływami na głębokim poziomie z powrotem do najbardziej starożytnego okresu.Dodam że w czasach Wikingów Dunczycy byli nazywanie Danami.

Wiele starożytnych ludów europejskich, szczególnie Celtów i Słowian uważało się za dzieci Danu, przy czym Danu oznaczało Boginię Matkę, która była również, jak Sarasvati w Rig Veda, Boginią rzeką. Celtowie nazywali siebie "Tuatha De Danaan", podczas gdy Słowianie mieli podobną nazwę. Starożytne europejskie nazwy rzek, takie jak Dunaj i różne rzeki zwane Donem w Rosji, Szkocji, Anglii i Francji, odzwierciedlają to. Dunaj, który płynie do Morza Czarnego jest ich najważniejszą rzeką i może odzwierciedlać ich wschodnie pochodzenie.

W rzeczywistości termin Danu lub Danava (liczba mnoga od Danu) wydaje się tworzyć podłoże indoeuropejskiej tożsamości u podstawy elementów helleńskich, ilirowo-weneckich, italoceltyckich, germańskich i bałto-słowiańskich. Północni Grecy byli również nazywani Danuni. Dlatego też prawdopodobnie wszystkich europejskich Aryjczyków można było nazwać Danawami.

W mitach i legendach, bogini Dana była także uważana za patronkę sztuki, nauki, magii i ochrony. Była czczona jako matka, nauczycielka i uzdrowicielka. Jej mądrość i siła były uważane za źródło nadziei i inspiracji dla ludzi.

Wielu badaczy uważa, że wierzenia Tuatha de Danaan i kult Bogini są przykładem matriarchalnych koncepcji i praktyk, które istniały w Europie przed nadejściem patriarchatu. Według tej teorii, boginie były uważane za najważniejsze i najpotężniejsze istoty, które rządziły światem i kontrolowały życie i śmierć. Jednakże, z czasem, męscy bogowie zaczęli zdobywać na znaczeniu, a koncepcje matriarchalne zostały zepchnięte na margines.

Nie ma wątpliwości, że Tuatha de Danaan i ich wiara w Boginię odegrały ważną rolę w kształtowaniu kultury i wierzeń ludzi w starożytnych czasach. Ich wierzenia i mitologie przetrwały do dzisiaj, a kult Bogini wciąż jest obecny w wielu kulturach na całym świecie.

Oto kilka przykładów ludowych pieśni z wzmianką o Danie:

1. "Dana Dana" - polska pieśń ludowa z regionu Kujaw, opiewająca Dziewicę Danę jako symbol płodności i urodzaju.

Refren: Dana, Dana, Dziewica wiankowa, Daj nam zboża, ziemniaki, kapustę. Dana, Dana, Dziewica krzepka, Daj nam zdrowie, siłę, młodość wieczną.

1. "Dana mi je" - słowacka pieśń ludowa z regionu Liptów, opowiadająca o dziewczynie, która prosi Danę o urodzaj i dobre zbiory.

Refren: Dana mi je, Dana mi dá, kde Danina je, tam sa náš úroda bude mať. (Dana mi daje, Dana mi daje, tam, gdzie jest Dana, nasze plony będą.)

1. "Dauna" - pieśń ludowa z Włoch, opiewająca boginię Danę jako symbol życiodajnej siły natury.

Refren: Dauna, Dauna, o potente Dea, Tu, che creasti ogni cosa, Ogni seme, ogni fronda, ogni rosa, Sii propizia alle mie parole.

(Dauna, Dauna, o potężna Bogini, Ty, która stworzyłaś wszystko, Każde nasienie, każdy liść, każdą różę, Bądź łaskawa dla moich słów.)

1. "Danos" - pieśń ludowa z Grecji, opowiadająca o Danos, bogini urodzaju i płodności.

Refren: Danos, Danos, thavmasto, eisi karpophora chthonos. (Danos, Danos, dziwaczna bogini, która przynosi urodzaj z ziemi.)

Te pieśni stanowią tylko niewielki wybór z bogactwa ludowych wierzeń i kultów związanych z Daną. W różnych krajach i regionach jej imię oraz wizerunek pojawiają się w różnych kontekstach, ale zawsze odnoszą się do płodności, urodzaju, ziemi i natury.

Bogini Wenus - Wesna

Planeta Wenus jest jasnym obiektem widocznym tuż nad horyzontem wcześnie rano bądź późnym wieczorem. W religiach indoeuropejskich jej status bogini i szereg cech łączących ją ze słońcem i księżycem. Prawdopodobnie podobnie było również w przypadku religii Słowian.Ponieważ Wenus widoczna jest na niebie tylko rano bądź wieczorem rozróżniano ją w Polsce jako Gwiazdę Zaranną oraz jako Gwiazdę Wieczorną. Występowała ona więc w wyobrażeniach w dwóch postaciach, a czasem nawet w trzech, o czym dalej.

Na początek warto podkreślić, że kult planety Wenus, popularnie zwanej u nas Jutrzenką, zachował się bardzo długo i traktowanie jej w środowisku chłopskim jak bogini odnotowywane było jeszcze całkiem niedawno. Ukazywanie się jej na niebie witano słowami „Witaj, jutrzenko, najjaśniejsza panienko”. Na jej widok, rano i wieczorem, chłopi odkrywali głowy i odmawiali pacierze. Zachowań takich nie można wytłumaczyć inaczej niż kontynuacją pogańskiego kultu. Czasem przybierał on formę schrystianizowaną, gdy Jutrzenka porównywana była do Matki Boskiej.

Kalendarze - Słoneczny i Księżycowy

Określanie czasu trwania miesiączki u kobiet i związane z tym rytuały i zakazy dotyczące uczestnictwa w niektórych ceremoniach czy kontaktów z innymi ludźmi.

1. Planowanie rytuałów i ceremonii religijnych, zwłaszcza w kulturach animistycznych i pogańskich, które łączyły się z cyklicznymi zmianami pór roku i faz księżyca.
2. Planowanie działań rolniczych, takich jak siewy, żniwa, sadzenie drzew czy zbieranie owoców. Kalendarz księżycowy pomagał określić optymalne terminy dla tych czynności.
3. Planowanie łowiectwa i rybołówstwa. Niektóre kultury wykorzystywały kalendarz księżycowy, aby określić najlepsze dni na polowanie i wędkowanie.
4. Planowanie podróży i handlu. W niektórych kulturach kalendarz księżycowy był wykorzystywany do określania najlepszych dni na podróżowanie lub handlowanie z innymi grupami etnicznymi.

Wszystkie te działania związane z kalendarzem księżycowym pokazują, jak ważną rolę odgrywał on w życiu ludzi w przeszłości, a w niektórych kulturach i dzisiaj.

Matriarchat i patriarchat to dwa odmienne systemy społeczne, w których dominują jedno lub drugie płcie. Matriarchat to system, w którym kobiety odgrywają wiodącą rolę w społeczeństwie, zarówno w sferze politycznej, jak i religijnej. Patriarchat natomiast to system, w którym mężczyźni zajmują wiodącą pozycję.

W kontekście kalendarzy słonecznego i lunarnego, można zauważyć pewne powiązania z oboma systemami społecznymi. Kalendarz słoneczny opiera się na cyklu obiegu Ziemi wokół Słońca i jest bardziej związany z patriarchatem. W wielu kulturach kalendarz słoneczny był ściśle związany z hierarchią społeczną i męskimi rytuałami religijnymi. Z kolei kalendarz księżycowy, oparty na cyklu faz Księżyca, był bardziej związany z matriarchatem. W niektórych kulturach kobiety były odpowiedzialne za prowadzenie księżycowych kalendarzy oraz za rytuały religijne z nimi związane.

Niektóre kultury stosowały oba rodzaje kalendarzy jednocześnie. W Egipcie starożytnym obok kalendarza słonecznego używano kalendarza księżycowego. W Chinach natomiast stosowano kalendarz słoneczny do ustalenia daty świąt państwowych, a kalendarz księżycowy do ustalenia daty świąt religijnych i rodzinnych.

Żeńskie planety: Wenus ,Księżyc i Neptun

Świat, w którym dominowałyby trzy planety: Wenus, Księżyc i Neptun, byłby z pewnością bardzo inny niż obecnie znamy. Gdyby te planety rządziły światem, to nie tylko nasze spojrzenie na rzeczywistość byłoby inne, ale również nasze podejście do różnych aspektów życia.

Wenus, planeta miłości, piękna i harmonii, w takim świecie odgrywałaby kluczową rolę w relacjach międzyludzkich. Ludzie w takim świecie byliby bardziej skłonni do wyrażania swoich uczuć i kierowania się emocjami, co prowadziłoby do większej otwartości i zrozumienia między ludźmi. Jednakże, zbytnie uzależnienie od Wenus mogłoby prowadzić do przesady w sferze uczuć i prowadzić do nadmiernego skupienia na sobie i swoich potrzebach.

Księżyc, z kolei, jest związany z emocjami, intuicją i wrażliwością. Gdyby dominował nad światem, ludzie byliby bardziej skłonni do słuchania swojego wewnętrznego głosu i podejmowania decyzji na podstawie intuicji. W takim świecie wartościowane byłyby umiejętności artystyczne, medytacja i introspekcja, co prowadziłoby do większej świadomości siebie i innych. Niemniej jednak, zbytnie uzależnienie od Księżyca mogłoby prowadzić do nadmiernego skupienia na emocjach, co mogłoby prowadzić do niestabilności i niezdolności do podejmowania racjonalnych decyzji.

Neptun, planeta marzeń i fantazji, byłby najbardziej związany z duchowością i transcendencją. W takim świecie, wartościowana by była empatia, współczucie i gotowość do pomocy innym. Ludzie w takim świecie byliby bardziej skłonni do szukania sensu życia i zastanawiania się nad rolą człowieka w kosmosie. Jednakże, nadmierne uzależnienie od Neptuna mogłoby prowadzić do utraty kontaktu z rzeczywistością i wprowadzenia chaosu w życie ludzi.

Świat rządzony przez Wenus, Księżyc i Neptun byłby z pewnością bardziej emocjonalny, duchowy i artystyczny. Ludzie mieliby większą wrażliwość na siebie i swoje otoczenie, a ich podejście do życia byłoby bardziej holistyczne i zrównoważone.

Energia Yin i Yang, 

znana także jako energia żeńska i męska, to koncept zaczerpnięty z chińskiej filozofii. Chińczycy wierzą, że wszystko w świecie jest wynikiem równowagi pomiędzy tymi dwoma energiami. Yin reprezentuje energię żeńską, która jest związana z intuicją, emocjami i introwertyzmem. Yang natomiast symbolizuje energię męską, która skupia się na logice, aktywności i ekstrawertyzmie.

W odniesieniu do kobiety i mężczyzny, energie Yin i Yang pełnią różne role. Kobieta jest związana z energią Yin, która daje jej intuicję, wrażliwość i zdolność do empatii. Mężczyzna z kolei związany jest z energią Yang, która daje mu pewność siebie, siłę i zdolność do aktywności. Oczywiście, każdy człowiek ma w sobie zarówno energię Yin, jak i Yang, ale w zależności od płci, jedna z tych energii jest bardziej dominująca.

W kontekście relacji międzyludzkich, równowaga pomiędzy energiami Yin i Yang jest kluczowa dla harmonii i szczęścia. Zbyt duża ilość energii Yang w mężczyźnie może prowadzić do zdominowania i braku empatii wobec partnerki, natomiast zbyt duża ilość energii Yin u kobiety może prowadzić do zbytniej emocjonalności i braku pewności siebie.

Dlatego też, zrozumienie i akceptacja zarówno energii Yin, jak i Yang w kontekście płci, może pomóc w utrzymaniu równowagi w relacji. Partnerzy powinni starać się wzajemnie uzupełniać swoje energie, aby osiągnąć harmonię i szczęście w związku.

Podsumowując, energia Yin i Yang to kluczowe pojęcie w chińskiej filozofii, które dotyczy równowagi między energią żeńską i męską. W odniesieniu do kobiety i mężczyzny, każda z tych energii pełni różne role, ale równowaga pomiędzy nimi jest kluczowa dla harmonii w związku.

Należy pamiętać, że koncepcje yin i yang w kontekście płci nie są stałe i jednoznaczne. Kobiety i mężczyźni mają w sobie zarówno energię yin, jak i yang. Nie można mówić o kobiecej energii yin jako całkowicie przeciwnej do męskiej energii yang. Oba rodzaje energii są potrzebne i równie ważne w życiu każdego człowieka.

Współczesne podejście do koncepcji yin i yang w kontekście płci stara się uwzględnić różnice indywidualne i kontekst społeczny. Zamiast patrzeć na kobiety i mężczyzn w kategoriach przeciwieństw, należy zwracać uwagę na to, jak różne cechy, takie jak emocjonalność, agresywność czy intuicja, są wyrażane przez jednostki w różnych kontekstach.

W końcu, koncepcja yin i yang jest złożonym modelem opisującym naturę rzeczy. Jest to jedynie jedna z wielu możliwych interpretacji tego, co stanowi równowagę i harmonię. Ważne jest, aby nie przywiązywać się zbytnio do jednej idei, ale zawsze pozostawać otwartym na nowe perspektywy i sposoby myślenia.

Energia żeńska to nie tylko ciało 

- to także umysł, duch i emocje. Jest to energia, która symbolizuje kreatywność, intuicję, wrażliwość, empatię i miłość. Kobiety są często bardziej związane z tą energią niż mężczyźni, ale obie płcie mają w sobie zarówno energię żeńską, jak i męską.

Równowaga pomiędzy energią żeńską i męską jest kluczowa dla pełnego rozwoju osobistego i zdrowych relacji. Kiedy energia żeńska jest zbyt silna, może prowadzić do nadmiernego emocjonalizmu, nadwrażliwości i niestabilności emocjonalnej. Natomiast brak energii żeńskiej może prowadzić do zaniku kreatywności, braku wrażliwości i niewłaściwego wykorzystania energii męskiej.

W nadchodzącej erze Wodnika, energia żeńska będzie odgrywać istotną rolę jako przeciwaga dla męskiej energi Saturna,który napewmo będzię odczuwalny dla nas. Ta era będzie sprzyjać bardziej holistycznemu i równoważonemu podejściu do życia, w którym energia kobieca będzie doceniana za swoją kreatywność, intuicję i wyczucie emocjonalne. Kobiety będą odgrywać kluczową rolę w tworzeniu bardziej harmonijnej i sprawiedliwej społeczności, w której energie męskie i żeńskie będą równoważone i wzajemnie uzupełniały się. Energia kobieca będzie także odgrywać istotną rolę w procesie uzdrawiania świata i przywracania harmonii między człowiekiem a naturą a  mężczyźni, którzy często kojarzeni są z siłą, ambicją i konkurencyjnością, będą musieli nauczyć się korzystać z intuicji, empatii i miłości, które są typowe dla energii żeńskiej.